به او پوزخندی زد و گفت:

دیشب تا صبح،خودت را فدای چه کردی؟

  شمع گفت:

  همان پروانه که با طلوع من تو را رها کرد!

  شمع گفت:

  هیچ توقعی از او ندارد زیرا که شادی او را شادی خود می داند

  خورشید به تمسخر گفت:

آهای عاشق فداکار،حالا اگر قرار باشد که دوباره به وجود آیی،دوست داری که چه

چیزی شوی؟ شمع به آسمان نگریست و گفت: شمع…دوست دارم دوباره شمع شوم

خورشید با تعجب گفت:شمع؟؟

شمع گفت:

  آری شمع…دوست دارم که شمع شوم تا که دوباره در عشقش بسوزم و

شب پروانه را سحر کنم،خورشید خشمگین شد و گفت:

چیزی بشو مانند من تا که سالها زندگی کنی،نه این که یک شبه نیست و نابود شوی!

شمع لبخندی زد و گفت:

من دیشب در کنار پروانه به عیشی رسیدم که تو در این همه سال زندگیت به آن

خورشید گفت:

  تو که دیشب این همه لذت برده ای پس چرا گریه می کنی؟

  شمع با چشمانی گریان گفت:

  من برای خودم گریه نمی کنم،اشکم برای پروانه است که فردا شب در آن همه

ظلمت و تاریکی شب چه خواهد کرد و گریست و گریست تا که برای همیشه آرامید